Vrouwen in de kijker

Noodcentrale 112
Brandweer
Civiele Bescherming
Evenement
Ze zijn operator in een 112-noodcentrale, oefenen het beroep van brandweervrouw uit of werken in een eenheid van de Civiele Bescherming. Allemaal dragen ze actief bij aan de goede werking van de hulpverleningsketen om mensen in gevaar te kunnen helpen. Met veel enthousiasme hebben ze met ons over hun beroep gesproken. Zonder blabla en op scherpzinnig wijze hadden ze het over hun herinneringen, hun gedachten en andere belevingen: luchtig of aangrijpend, ernstig of humoristisch, pragmatisch of idealistisch. Kortom, heel uiteenlopende verhalen waarin ze een tipje van de sluier oplichten over hun beroepen bij de Civiele Veiligheid.
Internationale Vrouwendag

Amandine is al iets meer dan tien jaar operator bij de 112-noodcentrale van Namen. Wanneer we ter gelegenheid van de Internationale Vrouwendag, nu zondag 8 maart, om enkele getuigenissen vroegen over het dagelijks leven van een 112-operator, zei ze onmiddellijk toe om te getuigen.

Voor het beroep van brandweervrouw, geven we het woord aan Katrien, de enige vrouw in België die de functie van commandant van een hulpverleningszone (Brandweer Zone Rand) uitoefent.

Voor de Civiele Bescherming hebben we ons tot Evi gericht. Zij coördineert het beheer van Chemische, Biologische, Radiologische en Nucleaire (CBRN) risico’s bij de eenheid van Brasschaat.

Uit onze ontmoetingen, vol ontdekkingen, kwamen enkele constanten naar voren: de veelheid aan taken die ze moeten vervullen, wat ze allemaal als een troef beschouwen, en de inzet en het plezier waarvan ze blijk geven wanneer ze over hun beroepsleven praten.

We hebben voor jullie enkele fragmenten uitgekozen:

 

Katrien

Katrien, commandant de zone“Eén van mijn eerste interventies als officier was een ongeval waarbij de betrokken wagen in brand vloog. Gelukkig was de bestuurder er al uit. Eén van de wielen was zo'n 100m verder gerold. De brandweermannen wilden deze als souvenir aan mijn eerste interventie meenemen om dan als bloembak in de tuin te zetten. Uiteraard was dat buiten de politie gerekend.

Elke dag ziet er anders uit, flexibiliteit is dus onontbeerlijk. Het is een enorm divers takenpakket, dat niet vast omlijnd is en dat vind ik zo interessant aan de job. 

Mijn dagen zijn meestal gevuld met vergaderingen en gesprekken met collega's binnen en buiten de zone, binnen en buiten de brandwaar. Binnen Brandweer Zone Rand zet ik onze nieuwe structuur verder uit, werk aan het zonale beleid en de aansturing van de verschillende posten. En uiteraard als er dan een grote interventie binnen komt, ligt de dagplanning helemaal overhoop. 

Het belangrijkste in mijn job is dat je moet kunnen omgaan met mensen en empathisch moet zijn. 80% van mijn werk is human resource management en problemen oplossen. Het is iets wat je al doende leert.

Meer vrouwen zijn zeker welkom, maar vooral de competenties tellen. We zoeken nog veel brandweerlui, en of dat mannen of vrouwen zijn, maakt voor mij weinig uit. Op interventie kunnen rekenen op de collega naast je en mekaar helpen waar nodig: dat is het belangrijkste. Ik ken vrouwen die geïnteresseerd zijn, maar nu moeten ze nog de stap zetten. Gewoon doen dus!”

 

Amandine

Amandine, opératrice 112

“Ik herinner me mijn eerste oproep nog heel goed. Ik werd nog begeleid door een meer ervaren collega voor het geval dat ... En je kan wel zeggen dat het een opmerkelijke oproep was! De oproeper was een politieman die op dat moment thuis was en zijn vrouw, die ook bij de politie werkte, had haar dienstwapen genomen om een einde aan haar leven te maken door zichzelf in het hoofd te schieten. Tijdens de oproep was ze aan het sterven. Ik kon het allemaal heel goed horen en haar man was getraumatiseerd door de situatie. Hij praatte tegen haar, zei dat ze bij hem moest blijven, riep hoe graag hij haar zag, ... Maar het was te laat. Mijn rol was om snel de hulpdiensten te sturen en op een rustige manier met de man te praten zodat hij er in dat drama niet alleen voor stond. Dat was niet evident. Ik zal het me voor de rest van mijn loopbaan herinneren.

Wat mij betreft, vraagt dit werk enorm veel empathie. Je moet je in de plaats kunnen stellen van degene die belt, maar je moet natuurlijk ook snel kunnen reageren om geen tijd te verliezen bij het uitzenden van de hulpdiensten. Je moet jezelf elke dag in vraag stellen, na elke oproep, want we kunnen altijd beter, we kunnen altijd nog leren en onszelf verbeteren.

Wat me in het begin moeilijk leek, was de oproep tot een goed einde te brengen, en de oproepers die vervuld zijn van angst en tegen je schreeuwen of je beledigen, tot de orde te roepen... Je moet absoluut de kalmte bewaren en de dingen kunnen plaatsen om de verzoeker zo goed mogelijk te begeleiden. Onze vragen zijn bepalend, maar hun antwoorden des te meer. Je moet je laten horen. Ook al is het vaak heel ingewikkeld, het hoort bij de job...”

 

Evi

Evi, coordonne la gestion des risques CBRN"De eerste maanden dat ik werkte voor de Civiele hadden de ploegen de opdracht gekregen om mij te betrekken bij interne oefeningen om zo voeling te krijgen met het werk dat we doen en hoe de procedures in elkaar zaten. Op een dag stond de procedure verdachte pakketten ingepland en in de voormiddag begonnen we aan de theorie. Toen we in de namiddag vijf minuten bezig waren met de praktijk kwam er een echte oproep binnen. Dus ben ik meteen meegegaan op interventie. Topervaring voor een eerste interentie.

De grote diversiteit aan capaciteiten en middelen overzien is niet eenvoudig. Ik moet toegeven dat ik voor ik er begon te werken de Civiele Bescherming enkel kende van de pompwerkzaamheden tijdens zware overstromingen en de waterzakjes die uitgedeeld werden tijdens de file na grote accidenten. Mijn ogen zijn mijn eerste werkdag echt open gegaan Welke middelen hebben we allemaal, wat gebruiken we waarvoor en dergelijke. We hebben veel materiaal dat gelukkig niet elke dag ingezet moet worden, maar waarvan je na verloop van tijd vergeet hoe het in elkaar zit. Veel oefenen is bijgevolg essentieel.

Vrouwen moeten zich zeker niet laten tegenhouden om te solliciteren door het feit dat er nog maar weinig vrouwen werken bij de Civiele Bescherming. Iemand moet de eerste zijn die het cliché doorbreekt. En uiteindelijk werken we allemaal samen aan het zelfde doel, onze dienst zo goed mogelijk laten draaien en daarin speelt geslacht geen enkele rol.”